جذابیت

هیچ انسان زاتاً حوصله سر بری نیز وجود ندارد. موجود انسان در ذات خود، با صداقت و فارغ از تصنع، همواره جذاب است. وقتی که ما کسی را حوصله سر بر خطاب میکنیم، ما فقط داریم به کسی اشاره میکنیم، که شجاعت یا تمرکز لازم را نداشته که به ما بگوید که مانند آنها بودن، چگونه‌ست. در تضاد این موضوع، ما زمانی جذاب خواهیم بود، که موفق شویم که بگوییم چگونه و چه چیزی را واقعا تمایل داریم. به چه چیزی حسادت میکنیم، از چه چیزی حسرت میخوریم، از چه گریه داشته و چه چیزی را آرزو میکنیم. هرکسی که امیدمندانه داده های واقعی در مورد اینکه "وجود داشتن" را احیا میکند، تضمین میکند که چیز هایی دارد که برای دیگران، جذاب جلوه میکند. آدم جذاب کسی نیست که به صورت واضح برایش اتفاق جالبی افتاده باشد، یا کسی باشد که دنیا را سفر کرده باشد،  آنها کسانی هستند که اهمیت دهنده و هشیارانه به ترس های آنی قلب و مغز خود گوش کرده، و به صورت صادقانه و مورد اتکا به این ترس ها پاسخ میدهند. و بنابراین میتوانند توضیحات اصیلی از ترحم ها، درام ها و شگرفی زنده بودن به ما بدهند.

اولین و مهمترین عنصر اینست: وقتی از این باور که "احساسات ما بهترین شانس ما در جهت علاقه‎مند کردن دیگران است" دست می‎کشیم، آنگاه واقعا خسته کننده میشویم

یک نکته جالبی که وجود دارد اینست که اکثر 5ساله ها خیلی حوصله سر نبر تر از اکثر 45ساله ها هستند. چیزی که باعث جالبی بچه ها میشود این نیست که آنها احساسات جالبتری نسبت به بقیه دارند (بلکه برعکس)، اما این جالبی از اینجا نشات می‎گیرد که آنها احساسات خود را سانسور نمیکنند. بی‎تجربگی آنها از دنیا باعث میشود که به صورت غریزی فقط به خودشان وفادار باشند؛ و این باعث میشود که آنها صادقانه بگویند که در مورد مامان بزرگ و برادر کوچکشان چه حسی دارند، چه برنامه ای جهت اصلاح زمین دارند و اینکه دیگران با فینشان چه کنند. دلیل حوصله سر بر به نظر رسیدن ما بیشتر از اینکه بخاطر طبیعتمان باشد، به خاطر این خواسته است -که سلطنت نحسش را ما از دوران بلوغ شروع کرده- که عادی به نظر برسیم.